Waar nodig moeten gemeenten langdurig beschikken
Gemeenten
Het uitgangspunt van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) is het bieden van maatwerk in individuele situaties. Hierbij past het niet om iedereen standaard een beschikking met een beperkte duur te geven. Bij mensen met een levenslange beperking of aandoening is het juist logisch dat de beschikking voor een langere tijd geldt. Wij hameren hier al lange tijd op.
Ook de Tweede Kamer vindt dat dit de dagelijkse praktijk moet zijn. De minister van VWS heeft inmiddels afspraken gemaakt met de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG). In een bericht roept de VNG gemeenten op bij het afgeven van beschikkingen zoveel mogelijk aan te sluiten op de specifieke situatie van de hulpvrager.
Verbeteren uitvoering Wmo
De VNG is bezig met verbeteringen voor de uitvoering van de Wmo door gemeenten. Een belangrijk onderdeel op de korte termijn is de duur van beschikkingen. In bovengenoemd bericht staat onder meer: ‘In die situaties dat het duidelijk is dat de beperking van een cliënt niet meer verbetert en levenslange ondersteuning noodzakelijk is, kunnen gemeenten ook beschikkingen afgeven voor langere tijd. De motie die is aangenomen door de Tweede Kamer spreekt de nadrukkelijke wens uit dat gemeenten dit, daar waar dit nog geen dagelijkse praktijk is, doen.
De Wmo 2015 biedt die mogelijkheid. Wel is het dan van belang dat de gemeente de cliënt niet uit het oog verliest en periodiek beziet of de ondersteuning nog steeds een passende bijdrage levert aan de zelfredzaamheid en participatie van de cliënt.
Voor cliënten met een levenslange en/of levensbrede beperking is het van belang zekerheid over hun ondersteuning te hebben. Naast zekerheid voor de cliënt heeft het beschikken voor een langere periode ook voordelen voor gemeenten ten aanzien van de administratieve lasten. Minder beschikkingen betekent meer tijd voor het goede gesprek met nieuwe cliënten en meer tijd om periodiek in gesprek te zijn met bestaande cliënten. Een andere mogelijkheid om administratieve lasten te verminderen is het vaker toepassen van de ambtshalve verlenging van beschikkingen.’
Telkens aantonen van beperking verleden tijd
Om in aanmerking te komen voor zorg moeten mensen met een chronische beperking steeds weer een recente diagnose overhandigen. Dit wordt door velen als pijnlijk ervaren: de aandoening gaat immers nooit over. De minister heeft besloten dat per 1 januari 2020 een eenmalige diagnose voldoende is. Om de onnodige administratie in de zorg te lijf te gaan.
Per Saldo pleit ervoor niet een stap maar een sprong vooruit te maken. Net als de aandoening gaat ook de zorgvraag niet over: maak nu ook langere indicaties mogelijk.
.Minister de Jonge: ‘We weten dat de situatie waar chronisch zieken in zitten niet verandert. En tóch moeten deze patiënten dat blijven aantonen, bijvoorbeeld dat ze blind zijn. Of dat hun kind nog steeds een ernstige beperking heeft. Dat is natuurlijk om gek van te worden.’ Zorgverzekeraars Nederland laat weten dat alle zorgverzekeraars vanaf 2020 dezelfde voorwaarden en vragenlijsten zullen gaan gebruiken. Je kunt het nieuwsbericht hierover lezen op de website van Rijksoverheid
Reactie Per Saldo
Wij vinden dit zeker een stap in de goede richting, maar het zou mooier zijn als er nu een sprong vooruit gemaakt kan worden. Maak voor mensen met een chronische beperking langdurige indicaties mogelijk, zoals dat nu in de Wet langdurige zorg (Wlz) al wel het geval is. Want daar zit voor veel budgethouders een grote lastendruk. Dat je telkens opnieuw, vaak jaarlijks, moet aantonen dat je nog altijd zorg nodig hebt. Terwijl net als je aandoening, je behoefte aan zorg ook blijft bestaan. Het is daarom onnodig om binnen korte perioden de zorg te herïndiceren. Mocht je zorgvraag veranderen, dan ben je sowieso genoodzaakt dit aan te geven, wat kan leiden tot een herindicatie. Verandert je situatie niet, dan volstaat een indicatie voor bijvoorbeeld een periode van 5 tot 10 jaar. In onze lobby blijven we hierop hameren.